Brytyjscy naukowcy z University of Leeds twierdzą, że mniejsze bąbelki spowodowałyby powstanie na wodzie za statkiem jaśniejszego śladu, który odbijałby z powrotem w przestrzeń więcej światła słonecznego. Jednak mogłoby to także zwiększyć sumę opadów na niektórych obszarach.

Wyniki badań zostały zaprezentowane podczas jesiennego zjazdu American Geophysical Union w San Francisco.

To najnowszy pomysł z dziedziny geoinżynierii – wprowadzanych przez człowieka rozwiązań, mających zapobiec globalnym zmianom klimatu.

Aby zmniejszyć ilość promieniowania słonecznego pochłanianego przez Ziemię proponuje się najróżniejsze rozwiązania – od instalowania na orbicie gigantycznych luster po malowanie dachów na biało czy rozpylanie soli w chmurach, aby lepiej odbijały światło.

Zdaniem prof. Piersa Forstera z Leeds zaletą pęcherzyków jest to, że technologia już istnieje. Każdy płynący statek zostawia za sobą na ciemnej powierzchni wody biały pienisty ślad torowy (kilwater) – przypowierzchniową warstwę zaburzonej przez obroty śrub napędowych oraz opływ kadłuba wody. Kilwater jest tym większy, im większy sam statek oraz im szybciej się porusza.

Zdaniem autorów badań, gdyby tworzące ślad na wodzie pęcherzyki miały mniejszą wielkość, kilwater byłby nie tylko jaśniejszy, ale także trwalszy – bardzo małe pęcherzyki mogą przetrwać do 24 godzin, podczas gdy typowy, większy pęcherzyk - tylko kilka minut. Dzięki temu wzrosłaby ilość promieniowania słonecznego odbitego od powierzchni oceanu.

Jak wykazały obliczenia, optymalne byłyby pęcherzyki o wielkości około jednej milionowej milimetra – od 10 do 100 razy mniejszych od typowych. Można by je wytwarzać, stosując technologie aerozolową na rufach statków.

Japońscy naukowcy już eksperymentują z wtłaczaniem mikropęcherzyków pod kadłuby statków (co ma zmniejszyć opór stawiany przez wodę i obniżyć zużycie paliwa). Brytyjski zespół uważa, że dałoby to także korzyści natury klimatycznej.