Naukowcy badali obiekt oznaczony jako LSR J1835+3259. Do tego celu wykorzystali sieć radioteleskopów Karl G. Jansky Very Large Array (VLA), a także teleskopy optyczne: 10-metrowy Teleskop Kecka na Hawajach i 5-metrowy Teleskop Hale’a na górze Palomar.

Połączenie danych z obserwacji z obu zakresów pokazało, że obiekt odległy od Ziemi o 18 lat świetlnych ma cechę wyróżniającą go od bardziej masywnych gwiazd. Występują na nim zorze polarne, tyle że 10 tysięcy razy silniejsze niż jakiekolwiek widziane w Układzie Słonecznym.

Według badawczy, wnioski z obserwacji LSR J1835+3259 oznaczają, iż najchłodniejsze gwiazdy oraz brązowe karły posiadają zewnętrzne atmosfery, w których może występować aktywność zorzowa, która zastępuje aktywność magnetyczną znaną z bardziej masywnych i gorętszych gwiazd (np. Słońca).

„Cała aktywność magnetyczna, którą obserwujemy na tym obiekcie, może być wyjaśniona potężnymi zorzami polarnymi. Wskazuje to, że aktywność zorzowa zastępuję aktywność taką jak w koronie słonecznej, w przypadku brązowych karłów i mniejszych obiektów” - uważa Gregg Hallinan z California Institute of Technology (Caltech).

Obiekt LSR J1835+3259 to gwiazda o bardzo małej masie, na granicy pomiędzy małomasywnymi gwiazdami a brązowymi karłami, które z kolei pod względem masy są obiektami pośrednimi pomiędzy planetami a gwiazdami. Brązowe karły czasem nazywane są „nieudanymi gwiazdami”, bowiem mają zbyt małe masy, aby w ich wnętrzach zainicjowały się reakcje termojądrowe przemiany wodoru w hel.

Odkrycie może mieć także konsekwencje dla badań na planetami pozasłonecznymi. Wydaje się, że zorza polarna na LSR J1835+3259 jest napędzana mechanizmem dynamo podobnym do występującego w przypadku dużych planet Układu Słonecznego (np. Jowisza) i być może także wielu dużych planet pozasłonecznych. Proces ten jest słabo poznany i różni się od ziemskich zórz polarnych wynikających z oddziaływania pola magnetycznego planety z wiatrem słonecznym.