Specjaliści z Great Ormond Street Hospital For Children alarmują. W ciągu jednego miesiąca pandemii - między 23 marca a 23 kwietnia - zanotowali oni 1493 proc. więcej poważnych przypadków przemocy domowej wobec dzieci, niż wynosi średnia w tym samym okresie z ostatnich trzech lat.

23 marca zaczął się w Wielkiej Brytanii lockdown i czas społecznej izolacji.

To, co badacze odkryli, nazywają „cichą pandemią”.

Dziesięcioro dzieci (sześciu chłopców i cztery dziewczynki) w wieku od 17 dni do 13 miesięcy trafiło na leczenie z podejrzeniem urazu spowodowanego przemocą. Dla lat 2017 - 2019 roku, średnia dla tego samego okresu to 0,67.

Objawy, z powodu których szukano pomocy w klinice, były różne. U pięcioro dzieci pojawił się płacz utrzymujący się bez jasnego powodu. Czworo dzieci miało zaburzenia oddychania i straciło przytomność. U dwójki pojawiły się drgawki. Pięcioro miało rozległe siniaki. Tyle samo - opuchliznę na głowie. U jednego dziecka widoczne były ślady wielokrotnych otarć na skórze.

Dokładne badania wykazały szereg uszkodzeń. U 6 niemowląt lekarze wykryli podtwardówkowe krwawienie, opuchliznę mózgu u czworga, stłuczenie mózgu u czworga, u takiej samej liczby złamania w czaszce, u trojga - krwawienie podpajęczynówkowe i u takiej samej liczby - złamania kości w innych miejscach.

Rodziny dzieci mieszkały w rejonach o bardzo niskim statusie społeczno-ekonomicznym.

Tymczasem, jak zwracają uwagę naukowcy, istnieją skomplikowane powiązania między przemocą wobec dzieci, zdrowiem psychicznym, uzależnieniami oraz czynnikami społecznym i finansowymi.

Dwoje rodziców miało przy tym kryminalną historię, troje miało kłopoty ze zdrowiem psychicznym, a czworo problemy finansowe.

„Grupa ta odposiada opisom spotykanym w naukowej literaturze, jeśli chodzi o deprywację społeczno-ekonomiczną i problemy rodziców będące znaczącymi czynnikami ryzyka nadużyć. Oba te czynniki mogą być przybrać na sile pod wpływem stresu wynikającego z kwarantanny” - piszą autorzy opracowania opublikowanego na łamach pisma „Archives of Disease in Childhood”.

Ryzyko dodatkowo rośnie ze względu na to, że dzieci spędzają więcej czasu z rodzicami i mają mniej kontaktu z organami, które mogłyby wykryć zagrożenie.

Choć publikacja opisuje sytuację w jednym szpitalu - autorzy twierdzą, że odzwierciedla ona raporty z także innych, brytyjskich ośrodków.

Co więcej, ostrzegają, że podane zestawienie opisuje problem przemocy w zaniżony sposób.

„Te trzeźwiące liczby prawdopodobnie nie oddają w całości sytuacji, ponieważ ludzie unikają teraz szpitali. Na przykład dwójka rodziców, tłumacząc opóźnienie w szukaniu pomocy, powoływała się na strach przed SARS-Cov2. Zatem w cieniu szeroko opisywanej pandemii SARS-Cov2 trwa mniej zauważalna epidemia, z której medyczna społeczność musi dobrze zdawać sobie sprawę" - podkreślają autorzy publikacji.

Tymczasem dr Alison Steele, urzędniczka ds. ochrony dzieci w Royal College of Paediatrics and Child Health, które jest współwłaścicielem pisma „Archives of Disease in Childhood”, tak komentuje wyniki: „to wyjątkowo niepokojący raport. Ważne jest, aby dowiedzieć się, czy kolosalny wzrost liczby urazów głowy prawdopodobnie niezwiązanych z wypadkami, opisany przez specjalistów tego szpitala, można zobaczyć także w innych szpitalach w kraju”.

„Wiele z tych dzieci trafiło do szpitala, ponieważ wykazywały wyraźne oznaki, że coś z nimi się dzieje. Jednak bardzo martwimy się także o dzieci, które nie trafiły do lekarza, ponieważ ich urazy czy inne skutki przemocy lub zaniedbania można było łatwiej ukryć. Istnieje bardzo realne zagrożenie, że w czasie lockdownu dzieci przelatują przez sieć bezpieczeństwa ze względu na gorszy dostęp do wspierających je organizacji i mniej szans na kontakt z ludźmi spoza rodziny” - dodaje ekspertka.

Więcej informacji na stronach:

https://www.eurekalert.org/pub_releases/2020-07/b-sid070120.php

https://adc.bmj.com/content/early/2020/06/30/archdischild-2020-319872