Rany mogą się goić szybciej, jeśli wystawione zostaną na działanie wibracji o niskiej intensywności – raportują badacze z University of Illinois w Chicago.

Badania, które zostały przeprowadzane na myszach, mogą dać nadzieję osiemnastu milionów Amerykanów, którzy chorują na cukrzycę typu drugiego, zwłaszcza dla jednej czwartej tej ilości, która w wyniku powikłań cierpi już na wrzody stóp. Ich rany mają tendencję do dość powolnego gojenia, ich stan może ulec pogorszeniu, a dodatkowo istnieje ryzyko, że staną się przewlekłe.

Timothy Koh, profesor kinezjologii i żywienia na UIC College of Applied Health Sciences, był zaintrygowany badaniami prowadzonymi w Stony Brook University w Nowym Jorku, w których użyto sygnałów o bardzo niskiej intensywności w celu przyspieszenia regeneracji kości.

„Ta technika sprawdzana jest właśnie przez badania kliniczne, by upewnić się, czy wibracje mogą wpływać pozytywnie na zdrowie kości i zapobiegać osteoporozie.” - powiedział Koh.

Timothy Koh i jego koledzy z UIC współpracowali ze Stefanem Judexem ze Stony Brook w celu zbadania, czy sama technika jest w stanie usprawnić leczenie ran u cukrzyków. Nowe badanie, w czasie którego używano w laboratorium mysich modeli dla cukrzycy, opublikowano online w czasopiśmie PLOS One.

Drgania o niskiej amplitudzie drgań są ledwo wyczuwalne. „To bardziej jak buczenie niż jak trzęsienie ziemi” - powiedział Eileen Weinheimer-Haus, adiunkt UIC w dziedzinie kinezjiologii i żywienia, pierwszy autor badania.

Badacze stwierdzili, że rany myszy traktowane wibracjami o niskiej intensywności pięć razy w tygodniu przez trzydzieści minut, goją się szybciej niż rany u myszy z grupy kontrolnej.

Rany wystawione na działanie wibracji tworzą więcej ziarniny resporpcyjnej – jest to typ nowopowstałej tkanki łącznej niezwykle istotnej we wczesnych stadiach procesu gojenia się ran. Wypełnia ona ubytek powstały po uszkodzeniu tkanki. Wibracje pomagają tkankom w tworzeniu nowych naczyń krwionośnych – ten proces nazywany jest angiogenezą oraz prowadzi do zwiększonej ekspresji czynników wzrostu i cząsteczek sygnalizacyjnych zwanych chemokinami, mówi Weinheimer-Haus.

„Wiemy, że przewlekłe rany, czyli tkanki, które uległy uszkodzeniu, u ludzi chorujących na cukrzycę nie tworzą ziarniny resorpcyjnej i mają słabą angiogenezę. Wierzymy, że te brak tych czynników przyczynia się do tego, że ich rany są trudne do wygojenia.” - powiedział Timothy Koh. On i jego koledzy z zespołu pragną ustalić, czy zmiany widoczne w populacji komórek i ekspresji genów w miejscach ran leżą u podstaw obserwowanej poprawy w gojeniu.

„Ekscytującą rzeczą w tym sposobie leczenia jest to, jak łatwo może być przeniesione na ludzi.” - mówi Timothy Koh. „Jest to nieinwazyjna procedura, która nie wymaga żadnych dodatkowych leków i jest już testowana w badaniach klinicznych na ludziach w celu sprawdzenia jej ochronnych właściwości podczas utraty masy kostnej.” „Planowane są badania kliniczne w kolaboracji z doktorem Williamem Ennisem, dyrekotorem Wound Healing Clinic w UIC.” – mówi Timothy Koh.