Znana jest również druga metoda (metoda Lindnera), którą wykorzystuje się w przypadku hodowli drobnoustrojów większych np. drożdży, które widoczne są pod mikroskopem bez zastosowania immersji.

Wykonanie:

W metodzie tej, zawiesina drobnoustrojów rozcieńczana jest na jałowym szkiełku mikroskopowym (nakrywkowym) w taki sposób, by w pojedynczych kropelkach uzyskać od zera do kilku komórek drobnoustrojów. Tak przygotowane rozcieńczenie umieszcza się  w komorze wilgotnej, a następnie za pomocą mikroskopu identyfikuje się krople, w których występuje po jednej komórce. Odpowiednie krople zaznaczane są na szkiełku, które następnie umieszczane jest do inkubacji w cieplarce w temp. optymalnej do wzrostu drobnoustrojów (inkubacja umożliwia kilka podziałów komórek). Po upływie czasu inkubacji zaznaczone na szkiełku kropelki przenosi się do nowej pożywki, w wyniku czego dochodzi do założenia czystej hodowli [1]. 

Metody pośrednie hodowli drobnoustrojów

Wśród metod pośrednich możemy wyróżnić metodę posiewu redukcyjnego płytek agarowych, w której wykorzystuje się płytki Petriego zawierające podłoże wzrostu zestalone agarem. W skład podłoża może wchodzić np. bulion + agar lub brzeczka + agar (odpowiednio dla bakterii i drożdży). Posiew na płytce wykonywany jest za pomocą ezy, która rutynowo wykorzystywana jest do przesiewania hodowli drobnoustrojów [1].  

Wysiew redukcyjny wykonywany jest w przypadku, gdy potrzebne są dobrze oddzielone od siebie kolonie, a inokulum zawiera bardzo dużo komórek. W metodzie tej dochodzi do stopniowego „rozcieńczania” inokulum, które prowadzi się w taki sposób by przynajmniej na częściach przygotowanej płytki pozostały pojedyncze komórki. Efekt taki otrzymuje się zazwyczaj po 3,4 lub 5 „rozcieńczeniu”. Po inkubacji płytki w odpowiedniej temperaturze, z każdej komórki (odpowiednio oddzielonej od pozostałych) wyrasta pojedyncza kolonia [5].

Wykonanie:

Materiał mikrobiologiczny lub hodowlę drobnoustrojów pobiera się za pomocą ezy, po czym nanosi punktowo na zaznaczony wcześniej fragment płytki (podzielonej na cztery części). Następnie, ezę przepala się w płomieniu palnika w celu pozbycia się drobnoustrojów, a dalej pobiera się materiał do posiewu przez dotknięcie miejsca naniesienia i posiewa się go na pozostałe części płytki. Posiew redukcyjny charakteryzuje się tym, że pojedyncze komórki drobnoustrojów zostają „rozrzucone” na powierzchni podłoża, po czym po umieszczeniu płytki w cieplarce dochodzi do ich podziału, podczas którego tworzone są (widoczne gołym okiem) skupiska komórek- zwane koloniami. Tego typu kolonia może zostać nazwana czystą hodowlą [1].

Posiew redukcyjny (zdjęcie poniżej):

1) Oczko ezy zawierające wysiewany materiał delikatnie przeciąga się tam i z powrotem po powierzchni pe ryferycznej części szalki.

2) Następnie ezę opala się w płomieniu palnika i schładza, po czym ponownie przeciąga się sterylne oczko po podłożu.

3) Podobnie wykonuje się czynności (oznaczone na zdjęciu nr 3, 4 i 5) z opalaniem i schładzaniem ezy między każdą z nich. Ezę należy wysterylizować również po ostatnim „posiewie” [5].

Zdjęcie: Schemat wykonania posiewu redukcyjnego na płytce Petriego [5].

Po inkubacji na tych częściach szalki, na których wysiano wiele komórek, wyrasta tzw. „murawka" (pkt. 1, 2 i 3). Z kolei, komórki, które zostały dobrze od siebie oddzielone dają początek nowym koloniom (pkt. 5).

Zdjęcie: murawka i nowe kolonie bakteryjne [5].

Murawkęotrzymuje się w wyniku wysiania (np. pipetą automatyczną) niewielkiej objętości płynnego inokulum od 0, 05-0, 1 ml na powierzchnię płytki. Pobrana ilość inokulum rozprowadzana jest następnie  po całej powierzchni płytki za pomocą sterylnej szklanej „głaszczki" [5].