Toksyna botulinowa jest również nieoceniona w walce z bliznami pooperacyjnymi. Duże blizny nie tylką szpecą, ale mogą znacznie utrudniać życie pacjentów. Jest to szczególnie dotkliwe, gdy dotyczy okolicy twarzy, szyi czy klatki piersiowej, a także stawów.  Blizna może ograniczać zakres ruchów, a nawet utrudniać oddychanie. Przerosła blizna dotyczy nawet 7% pacjentów po zabiegach chirurgicznych. Przyczyną jej powstania jest napięcie mięśni otaczających ranę.

Grupa naukowców z Mayo Clinic przeprowadziła eksperyment na małpach. Sześciu osobnikom wykonano nacięcia na czołach, które następnie zaszyto i losowo ostrzyknięto botuliną. Po 12 tygodniach oceniono wygląd blizn ostrzykniętych botoksem, oraz grupy porównawczej ostrzykniętej solą fizjologiczną. Wszystkie badane parametry jak kolor, wielkość i szerokość były korzystniejsze dla blizn ostrzykniętych botoksem. Również układ włókien kolagenowych był bardziej regularny. Obecnie trwa podobny eksperyment na ludziach.

Toksyna botulinowa jest kojarzona przede wszystkim z medycyna estetyczną, jako metoda redukcji zmarszczek. Sa one najbardziej wyraźną oznaką starzenia się. Wyróżniamy zmarszczki mimiczne, dzielące płaszczyznę twarzy i grawitacyjne. Wpływ botuliny na zmniejszenie zmarszczek został zauważony podczas terapii przykurczów twarzy.  Dawka użyta do zabiegu jest dobierana indywidualnie do pacjenta, a efekt trwa od 2 do 18 miesięcy. Powikłania związane z uzycie botoksu w dermatologii są bardzo rzadkie i w większości przemijające. Do najczęstszych należy opadanie powiek, bóle głowy, opadnięcie kącików ust i dysfagia. W latach 2003-2005 odnotowano na świcie 1437 przypadków ciężkich zachorowań oraz kilka przypadków zgonów po wstrzyknięciu botoksu.

Ryzyko związane ze stosowaniem botuliny

Wciąż trwają badani nad mozliwościami jej wykorzystania, oraz bezpieczeństwem takiej terapii. Jedno z nowszych badań wykazało, że toksyna może przemieszczać się z mięśni do mózgu. Naukowcy z Włoch przeprowadzili eksperyment na szczurach, wstrzykując toksynę w mięśnie otaczające ich wąsy. Wyniki, które ukazały się w magazynie ,,The journal of Neuroscience” dowiodły, że ślady toksyny botulinowej zostały wykryte w mózgach zwierząt. Nie wiadomo jak może to wpłynąć na jego działanie, jednak nie można wykluczyć, że może uszkadzać jego tkankę. Mechanizm ten nie musi jednak przebiegać tak samo u ludzi. Pojawiają się też doniesienia o negatywnym wpływie botuliny po jej długoterminowym działaniu w organizmie. Okazuje się, że długotrwały wpływ może osłabiać mięśnie poddawane ostrzykiwaniu.

Autor: Lidia Koperwas

Bibliografia:

https://pasieka24.pl/index.php/pasieka-czasopismo-dla-pszczelarzy/36-pasieka-1-2009/329-miod-jako-rodo-botulizmu-niemowlt-botulizm-i-miod-cz-ii

http://www.yaacool-uroda.pl/index.php?article=856

http://www.przepisy-dla-dzieci.pl/cooking/article/9a2df911-3fab-4fbd-8730-13669c3c58d6

Medycyna Praktyczna. Zatrucie toksyną botulinową (botulizm, zatrucie jadem kiełbasianym). Dostęp z dn. 24.09.2015 r.

Chwaluk P., Chwaluk A., Trudności diagnostyczne w zatruciu jadem kiełbasianym- opis przypadków i przegląd piśmiennictwa, Przegląd Lekarski, 2007/64/4-5

Roberts-Szudziński A. Zastosowanie toksyny botulinowej w celach kosmetycznych. Dermatologia Estetyczna 1999; 4: 148-52.

Wojas-Pelc A., Kazimierz Jaworek A., Toksyna botulinowa – zastosowanie we współczesnej terapii dermatologicznej, Przew. Lek., 2004; 6: 83-89

Mazurkiewicz-Pisarek A., Płucienniczak A., Toksyna botulinowa – cudowna trucizna, BIOTECHNOLOGIA 2 (85) 123-133 2009

Mirska A., Kułak W., Terapia spastyczności toksyną botulinową w mózgowym porażeniu dziecięcym, neurologia Dziecięca, vol. 18/2009, 36, 59-63

Bielec D., Semczuk G., Lis J., Epidemiologiai klinika zatruć jadem kiełbasianym chorych leczonych w Klinice Chorób Zakaźnych Akademii Medycznej w Lublinie w latach 1990-2000. Przegl.Epidemiol. 2002, 56, 435.

Rowland L. P., Pedley T. A. (red wyd. pol. Kwieciński H., Kamińska A. M.) Neurologia Merritta. Tom 3. Elsevier Urban&Partner. Wrocław 2014

Arnon S.S., Schecter R., Maslanka S.E., (2006) Human botulism immune globulin for the treatment of infant botulism. N. Engl. J. Med. 354, 462–471.

Bielec D., Modrzewska R., (2007) Zatrucie jadem kiełbasianym dawniej i dziś – aspekty kliniczne. Przegl. Epidemiol. 61, 505 – 512.

Cada D.J., Levien T., Baker D.E., (2004) Botulism Immune Globulin Intravenous. Hosp. Pharm. 39, 470-9.

Caya J.G., Agni R., Miller J.E., (2004) Clostridium botulinum and the Clinical Laboratorian. Arch. Pathol. Lab. Med. 128, 653-62.

Hosseini H., Tavakoli H.R., Meshgi M.A, Khaksar R., Hosseini M., Khakpour M., (2010) Survey of Clostridium botulinum toxins in Iranian traditional food products. Comp. Clin. Pathol. 19, 247–250.

Stechenberg B., (2008) Clostridium botulinum. The Neurological Manifestations of Pediatric Infectious Diseases and Immunodeficiency Syndromes. 21, 235-238.

Domżał T.M.: Toksyna botulinowa w praktyce lekarskiej. Wyd. Czelej,

Lublin 2002

Jankovic J.: Treatment of dystonia. Lancet Neurol 2006; 5: 864–872.

Benecke R., Dressler D.: Botulinum toxin treatment of axial and cervical dystonia. Disabil Rehabil 2007; 29: 1769–1777.

Koman L.A., Smith B.P., Shilt J.S.: Cerebral Palsy. Lancet 2004; 363: 1619–1631.

Radwan M. M. Ramdan K., Abu-Azabet I. et al.: Botulinum toxin treatment  for anal fissure. Afr Health Sci. 2007; 7: 14–17