Jestem sta­łym Czy­tel­ni­kiem prasy aka­de­mic­kiej. Nie­stety w Pol­sce nie mamy boga­tego wachla­rza tytu­łów: nie ma co się oszu­ki­wać, jest kiep­sko. Oczy­wi­ście czy­tam „Forum Aka­de­mic­kie” – jest to lek­tura obo­wiąz­kowa, ale męcząca (uwa­żam, że dru­ko­wa­nie cza­so­pism w duoto­nach przy obec­nych kosz­tach druku jest drob­nym nie­po­ro­zu­mie­niem, a oprócz tego cza­sami nie wiem, czy jest to cza­so­pi­smo środo­wi­ska aka­de­mic­kiego, czy też „tuba mini­ste­rialna”).

Acz­kol­wiek, czy­tam i cenię, a w spi­sie tre­ści zawsze wyszu­kuję dwóch nazwisk: Marek Wroń­ski i Hen­ryk Hol­len­der. Swego czasu się­ga­łem po „Aka­de­mię” – maga­zyn Pol­skiej Aka­de­mii Nauk; się­gam rów­nież po „PAUzę”, która publi­kuje „komu­ni­katy” NCN-u, ale rów­nież bar­dzo cie­kawe dys­ku­sje (pisa­łem o tym we wpi­sie Dys­ku­sje o pol­skich cza­so­pi­smach nauko­wych). Cza­sami się­gam rów­nież po „gazety uczel­niane” – acz­kol­wiek jest to jed­nakże „inna liga”. Nie cho­dzi o to, że gor­sza (bowiem nie­jed­no­krot­nie są to świetne tytuły). To po pro­stu inne roz­grywki. Mi nato­miast cho­dzi o prasę aka­de­micką, która poru­sza pro­blemy całego środo­wi­ska nauko­wego i sprawy aka­de­mii. Sta­ram się w tym zakre­sie dobrze orien­to­wać, bowiem sam nad­zo­ruję wyda­wa­nia cza­so­pi­sma „Aka­de­mic­kie B+R” (wer­sja PDF i spe­cjalna wer­sja na iPada).

„NIMB” na tle pol­skiej prasy akademickiej

Zamiast pisać stresz­cze­nie nowego numeru i opo­wia­dać, co tam można wyczy­tać (odsy­łam do lek­tury), chciał­bym podzie­lić się kil­koma ogól­niej­szymi uwa­gami na temat tego tytułu pra­so­wego. Dzi­siaj w swo­jej teczce w Insty­tu­cie zna­la­złem naj­now­szy numer „NIMB-?u”, oprócz tego infor­ma­cję na maila. Cho­ciaż sam wydaję „Aka­de­mic­kie B+R” w wer­sjach tylko elek­tro­nicz­nych, to jed­nakże uwa­żam, że dla prasy aka­de­mic­kiej istotna jest rów­nież wer­sja papie­rowa – nie ma co ukry­wać: jeżeli piszemy o „nowej nauce”, ale czyta nas „stare środo­wi­sko”, to musimy dopa­so­wać do niego środek przekazu.

Na „NIMB” patrzę nie jako na kon­ku­ren­cję (uwa­żam, że w tym przy­padku – ze względu na cel – nie ma kon­ku­ren­cji, a jedy­nie współ­praca), ale jako po pro­stu jako na stałą lek­turę. I jak wypada?

Przy­znaję, że „NIMB” jest dla mnie nume­rem jeden: zarówno pod wzglę­dem gra­ficz­nym (w końcu jakiś świeży lay­out i cie­kawa typo­gra­fia!), jak i mery­to­rycz­nym. W końcu mogę się dowie­dzieć cze­goś cie­ka­wego, poczy­tać opi­nie osób eks­per­tów, a nie dowie­dzieć się tylko, kto dostał dok­to­rat hono­ris causa, ile to mini­ster­stwo nie prze­zna­cza pie­nię­dzy na naukow­ców i dla­czego NCN jest świetny. Poru­szane są dys­ku­sje, które są aktu­alne w świe­cie aka­de­mic­kich, a nie sprawy sprzed wielu lat, które w Pol­sce dopiero ujrzały świa­tło dzienne. Z resztą CITTRU (Cen­trum Inno­wa­cji Trans­feru Tech­no­lo­gii i Roz­woju Uni­wer­sy­tetu) wie, co robi: ostat­nio „spod ich ręki” wyszedł genialny pro­jekt pro­mo­cyjny „Pro­jek­tor” (cały czas się zasta­na­wiam, jak udało się tylu naukow­ców nakło­nić do współ­pracy), czy też kon­kurs „Futu­ro­nauta”. Innymi słowy: „NIMB” to lek­tura obowiązkowa!

W naj­now­szym nume­rze można prze­czy­tać m.in. bar­dzo cie­kawą rela­cję z Forum Nowej Nauki oraz tekst o gry­wa­li­za­cji w świe­cie nauki i biz­nesu. Dla mnie jako autora „Warsz­tatu…” nie­sły­chany sma­czek. W Nim­bo­sko­pie w „Prze­jażdżce po blo­gach” jest zapro­sze­nie do lek­tury Syl­we­tek pol­skich blo­ge­rów nauko­wych oraz słów kilka o wywia­dzie (syl­wetce) poświę­co­nej Annie Nowakowskiej-Wierzchoś.

A poni­żej krót­kie info z infor­ma­cji pra­so­wej oraz „NIMB” do lektury:
W swo­jej rela­cji po Forum Nowej Nauki Edyta Giżycka (CITTRU) pod­kre­śla, że część poświę­coną mar­ke­tin­gowi nauki – zdo­mi­no­wały dwa trendy, które można śmiało odnieść do mar­ke­tingu komer­cyj­nego: e-?marketing i sam­pling. Tym ostat­nim okre­śle­niem ety­kie­tuje autorka wszel­kie naukowe pro­jekty spo­łecz­no­ściowe, które umoż­li­wiają oso­bom spoza świata uni­wer­sy­tec­kiego „degu­sta­cję pro­duktu”, jakim jest nauka. Takie dzia­ła­nia (…) są w dal­szej per­spek­ty­wie szansą na pozy­ska­nie nowych poko­leń bada­czy – „pro­du­cen­tów nauki” – kon­klu­duje Giżycka.
Obok nie­po­zba­wio­nych kry­tycz­nych uwag rela­cji z Forum Nowej Nauki pole­cić trzeba komen­tarz Pawła Szczę­snego doty­czący coraz bar­dziej napię­tej atmos­fery zmian w środo­wi­sku nauko­wym. Warto zwró­cić rów­nież uwagę na intry­gu­jące zesta­wie­nie Nauki 2.0 ze zmianą sytu­acji osób nie­peł­no­spraw­nych nakre­ślone przez socjo­log Bożenę Smorczewską-Mickiewicz.

Bada­nia naukowe to dosko­nały mate­riał na tele­no­welę. Są w nich momenty zwąt­pie­nia, kry­zysy, chwile triumfu, emo­cje i napię­cie. To jedno z wielu inte­re­su­ją­cych spo­strze­żeń, jakie poja­wiło się w wywia­dzie z fizy­kiem prof. Sta­ni­sła­wem Kistry­nem. Nowo wybrany pro­rek­tor UJ zasta­na­wia się mię­dzy innymi, czy praca naukow­ców nie powinna przy­naj­mniej w czę­ści być owiana mgiełką nie­zna­nego, tajem­nicy, może nawet magii.