Nieodłącznym składnikiem diety samic komarów oprócz krwi ssaków są pokarmy które zawierają cukry, czyli m. in. nektar, owoce oraz sok mleczny drzew. Badacze z Burkina faso dostrzegli wpływ cukrów roślinnych na zachowania komarów z zarodkami malarii, co w konsekwencji może wpływać na rozprzestrzenianie choroby.

Ostatnio stwierdzono, iż samice komarów z rodzaju Anopheles (wektory zarodźca sierpowego -Plasmodium falciparum) są zdolne do zlokalizowania naturalnych źródeł cukrów roślinnych. Badania te dowodzą, iż naturalne cukry mają wpływ na długowieczność oraz wskaźnik spożywania krwi ssaków.

Jak do tej pory nie było wiadomo, czy aby cukry mogły wpływać bezpośrednio na zachowania między gospodarzem , a patogenem. W związku z tym naukowcy Domonbabele Hien i Thierry Lefèvre z Institut de Recherche en Sciences de la Santé w Bobo-Dioulasso podjęli badania interakcji zarodźców sierpowych z komarami Anopheles coluzzi oraz różnymi źródłami cukrów, które pozyskano z roślin ozdobnych Tristania neriifolia i Barleria lupulina oraz owoców Lannea microcarpa i mango.

Widliszkom, które hodowane były w klatach wprowadzano jeden typ cukru naturalnego bądź 5% roztwór glukozy. Następnie komary głodzono przez 24 godziny i podawano krew zawierającą zarodźce malarii. Po upływie doby pobrano krew od zakażonych ochotników, po czym ją rozcieńczono do takiego samego stężenia pasożytów.

Następnie samice komarów wprowadzono do specjalnie przygotowanych komór, w których znowu podawano im przypisane źródło cukrów. Po upływie tygodnia oraz dwóch pobierano krew od około 30 osobników z poszczególnych grup i analizowano pod mikroskopem. Dokonano wówczas analizy wpływu cech na transmisję.

Na podstawie otrzymanych wyników stwierdzono różne oddziaływania na cechy poszczególnych źródeł cukru, biorąc pod uwagę wskaźnik zakażenia oraz przeżycia komarów i wskaźnik przeżycia pasożytów po posiłkach z krwi po upływie tygodnia. Źródło cukru miało wpływ również na ilość komarów zawierających sporozoity, które stanowią stadium inwazyjne pasożyta oraz na czas ich uwolnienia.

Naukowcy dokonali wprowadzenia wyników badań do modelu epidemiologicznego w celu oceny relatywnego wkładu wspomnianych roślin na transmisję malarii. Porównując 5% roztwór glukozy oraz roślin L. microcarpa, i B. lupulina stwierdzono wzrost o 30% i 40% transmisji malarii przez rośliny, poprzez zwiększenie wskaźnika zakażenia komarów. Zauważono również negatywny wpływ T. neriifolia na wskaźnik zakażeń oraz spowodowanie zmniejszenia długości życia owadów prowadząc tym samym do zmniejszenia o 30% transmisji malarii.