21 chorych wybranych do badania podzielono na dwie grupy. Otrzymane wyniki analizowano po 8 i 10 tygodniach leczenia. Jedna grupa otrzymywała codziennie dawkę 11,5mg tetrahydrokannabinolu (THC) pod postacią palonej marihuany, a druga placebo.

Wyniki badań wykazały, że grupa, której otrzymywała THC przejawia oznaki znaczącej poprawy stanu zdrowia i zmniejszenia objawów. Pięciu z jedenastu pacjentów (45%) osiągnęło całkowitą remisję choroby. Z grupy przyjmującej placebo tylko 1 z 10 pacjentów doświadczył remisji. 10 z 11 badanych (91%) w grupie używającej konopi poprawiło swój wynik we wskaźniku aktywności choroby o 100 punktów lub więcej, co oznacza złagodzenie objawów choroby Crohna. Taki sam wynik został osiągnięty jedynie u 4 z 10 pacjentów (40%) w grupie otrzymującej placebo. 3 z 11 pacjentów (27%) w grupie konopnej zaprzestało leczenia lekami sterydowymi. Ponadto THC spowodowało poprawę snu i apetytu wśród badanych. Badania były wstępem do testów na większej liczbie pacjentów, być może zostaną porównane wyniki przyjmowania innej formy kannabinoidów i ich wpływu na przebieg choroby Leśniowskiego- Crohna.

Terapia marihuaną po transplantacji wątroby

Jednym z najnowszych badań zakończonych w połowie 2015 roku było to sprawdzające możliwość wykorzystania marihuany u pacjentów po transplantacji wątroby. Szczególnie ważna jest dla nich tzw. reperfuzja, czyli przywrócenie prawidłowego krążenia do wątroby. Niepowodzenie tego etapu po przeszczepie jest częstą przyczyną odrzucenia narządu.  Nawet małe dawki THC mogą chronić wątrobę i zmniejszać jej stany zapalne. Podanie dawki prawie 1000 razy mniejszej niż ta, która wywołuje objawy odurzenia wpłynęły na zmniejszenie skutków niedokrwienia przeszczepionego narządu. Również inny kannabinoid- CBD wykazuje zdolność do ochrony wątroby głównie przez redukowanie gromadzenia się na niej tłuszczu. Takie wnioski przyniosły ukończone nieco wcześniej badania prowadzone w Izraelu (2014 r.).

Dotychczas leczenie AIDS związanego z ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV) polega jedynie na łagodzeniu objawów choroby (np. przewlekły ból, nudności, zmęczenie itp.) Wciąż nie wynaleziono skutecznego leku, choć prace nad nim nie ustają. Wykorzystanie marihuany pod katem wykorzystania jej w terapii AIDS jest obiektem badań od wielu lat. Jest ona nawet wykorzystywana do łagodzenia objawów. Najnowsze badania pokazują, że być może będzie można stosować ją w celu zatrzymania postępów choroby, że marihuana może zatrzymać postęp choroby.

Grupa naukowców z Louisiana State University badała wpływ THC z marihuany na AIDS prowadząc eksperymentalną terapię na chorych małpach. Wybrana grupa zakażonych naczelnych otrzymywała codziennie dawkę tetrahydrokannabinolu (THC) w wysokości 0,64mg/kg wagi ciała przez 17 miesięcy. Po zakończeniu eksperymentu porównano próbki tkanek pobranych z żołądka małp leczonych THC, a także z grupy kontrolnej, która nie otrzymywała leku. Wyniki pojawiły się na łamach czasopisma AIDS Research and Human Retroviruses. 

Zespół  Tourette’a

Zespół  Tourette’a został opisany jako odrębna jednostka chorobowa w 1885 roku przez francuskiego neurologa Georgesa Gillesa de la Tourette’a. Pierwsze objawy pojawiają się z reguły między 2-gim a 15-tym r.ż.. Charakterystyczne są początkowo proste tiki motoryczne, zaburzenia koncentracji, nadpobudliwość, utrudniona, a następnie zniesiona kontrola nad odruchami (np. mrugania oczami, ruchy ramion i głowy, grymasy, pochrząkiwania, mlaskania). W miarę postępu choroby przybierają na sile praktycznie uniemożliwiając normalne życie. Nasilenie tików może być związane ze stresem i czynnikami socjalnymi. Pojawiają się również tiki wokalne tzw. koprolalia, czyli niedająca się opanować potrzeba wypowiadania nieprzyzwoitych słów, przekleństw i obelg kierowanych do innych ludzi. Za przyczynę powstawania uporczywych tików uważa się zmniejszoną objętość jądra ogoniastego, ciała modzelowatego oraz zmniejszenie grubości kory mózgowej (głównie w zakręcie przedśrodkowym i zaśrodkowym) widoczne w badaniach neuroobrazowych. Upośledzone jest również  hamujące przewodnictwo GABAergiczne w szlakach korowo-prążkowo-wzgórzowych.

Rozpoznanie choroby można postawić na podstawie objawów klinicznych występujących dłużej niż 12 miesięcy. Musza występować tiki motoryczne obejmujące głowę, szyję i tułów oraz przynajmniej 1 tik werbalny np. pochrząkiwanie, wyrazy dźwiękonaśladowcze, pełne słowa. Dodatkowym kryterium jest koprolalia oraz zaburzenia poznawczo-behawioralne ( ADHD i zaburzenia obsesyjno kompulsywne). Zespół Tourette’a jest obecnie praktycznie nieuleczalny. Terapia ogranicza się do terapii behawioralnej i farmakoterapii blokerami receptorów D2 (neuroleptykami), atomoksetyną, blokerami kanału wapniowego, klonidyną oraz neuroleptykami atypowymi. Ma za zadanie maksymalną poprawę jakości życia chorych. Etiologia choroby nie jest dokładnie poznana. Do czynników ryzyka zalicza się obciążenia genetyczne wpływające na zmiany strukturalne i funkcjonalne mózgowia, wpływy środowiska i czynniki prenatalne (np. spożywanie alkoholu w ciąży, zaburzenia okołoporodowe, niska masa urodzeniowa noworodka).

Pierwsza wzmianka o wpływie marihuany na zmniejszenie objawów zespołu Tourette’a pojawiła się w roku 1988 na łamach czasopisma Journal of Clinical Psychopharmacology. Opisano w nim łagodzący wpływ marihuany na objawy choroby u trzech pacjentów (mężczyźni w wieku 15, 17, 39 lat), u których konwencjonalna terapia farmakologiczna nie przynosiła efektów.