W metodzie Bactec do pożywki dodawane są kwasy tłuszczowe znakowane radioizotopem. Rosnące w pożywce prątki metabolizują dodane kwasy tłuszczowe do dwutlenku węgla zawierającego radioizotop. W przypadku obecności prątków w badanej próbce, wydzielający się nad próbką  gaz staje się radioaktywny,a wytwarzaną śladową ilość promieniowania wykrywa się czułym urządzeniem. W przypadku dodatniego wyniku hodowli możliwe jest potwierdzenie obecności prątków gruźlicy już po ok. tygodniu. Ostateczny wynik otrzymywany jest z kolei po upływie mniej więcej 6 tygodni [14].

Wiele komórek bakteryjnych łatwo wybarwia się z zastosowaniem prostych technik lub barwienia metodą Grama. Kilka typów bakterii, takich jak prątki czy gatunki Nocardia nie barwi się z użyciem tych technik lub jeśli nawet się wybarwiają generują zmienne reakcje. Jak już wspomniano prątki zawierają kwasy mykolowe, przez co w ich ścianach komórkowych obecne są duże ilości lipidów. Cecha ta uważana jest za przyczynę trudnego barwienia się komórek, do uwidocznienia których w próbkach wymagane są wyższe stężenia roztworu barwnika i/lub dłuższy czas ogrzewania. W przypadku, gdy nawet uda się wybarwić komórkę, proces jej odbarwienia (dekoloryzacja) jest jeszcze trudniejszy [12].

Odczynniki:

a) Roztwór barwiący: Fuksyna zasadowa: 0,3 g; etanol 95% (10 ml); fenol (kryształy roztopione pod wpływem ciepła-  5 ml); woda destylowana (95 ml)

Fuksynę należy rozpuścić w etanolu, a następnie dodać fenol rozpuszczony w wodzie. Całość roztworu wymieszać i odstawić na kilka dni (przed użyciem przefiltrować roztwór).

b) Roztwór odbarwiający: etanol 95% (97 ml) ; stężony kwas solny (3 ml)

c) Barwnik kontrastowy: błękit metylenowy (0,3 g); woda destylowana (100 ml)  [12].

Podłoże  Lowenstein-Jensen

Wykorzystywane jest do do hodowli Mycobacterium tuberculosis oraz innych gatunków prątków. Pierwotne, opracowane przez Lowensteina podłoże w swoim składzie zawierało czerwień Kongo i zieleń malachitową. Barwniki te wykazywały działanie częściowo hamujące wzrost innych bakterii. W podobny sposób barwniki wykorzystywane były również przez innych badaczy, w szczególności Sonnenscheina i Hohna. W Stanach Zjednoczonych popularne były podłoża, w których skład wchodził fiolet metylowy (podłoża opracowane przez Corpera i Petroffa), a także podłoże Petragnaniego (zawierające zieleń malachitową). Obecna formuła wykorzystywana w identyfikacji prątków (opracowana przez Jensena)  charakteryzuje się nieznacznie zmodyfikowaną zawartością cytrynianów i fosforanów, a także zwiększonym stężeniem zieleni malachitowej. W składzie podłoża nie ma również czerwieni Kongo. W niektórych typach podłoży dodawany jest 5% chlorek sodu, co wynika z faktu, że niektóre szczepy prątków (np. M.fortuitum, M.chelonae subsp. chelonae) wykazują tolerancję na takie stężenie NaCl. Na podłożu z NaCl wzrasta również większość szczepów szybko wzrastających, wolno rosnące bakterie M.triviale oraz niektóre szczepy M. flavescens [15].

Podłoże Lowenstein-Jensen charakteryzuje stosunkowo prosty skład, który wymaga uzupełnienia, takimi składnikami, które będą sprzyjały wzrostowi prątków. Przed zagęszczeniem do podłoża dodawana jest mieszanka glicerolu i jaj, ponieważ  substancje te są źródłem kwasów tłuszczowych i białek metabolizowanych przez prątki. W wyniku koagulacji albumin jaj podczas procesu sterylizacji otrzymywane jest stałe podłoże hodowlane. Wśród głównych składników podłoża należy wymienić: dwufosforan potasu, siarczan (VI) magnezu, cytrynian sodu, L-asparagina, glicerol, zieleń malachitową. W składzie nie można również pominąć wspomnianych jaj (będących źródłem kw. tłuszczowych i białek) oraz mąki ziemniaczanej [15].