Szczególnym rodzajem elektroterapii jest stymulacja prądem mikroamperowym (MET, microcurrent electrical therapy). Metoda polega na wykorzystaniu przerywanego prądu stałego o niskim natężeniu (LIDC, low intensity direct current). MET, w porównaniu z tradycyjną elektroterapią, cechuje zastosowanie bodźca o niskim natężeniu prądu mierzonego w mikroamperach (50 –500 mA), naśladującego procesy bioelektryczne w tkance nerwowej. Wykorzystanie stymulacji mikrobodźcowej jest uzasadnione w zwalczaniu dolegliwości bólowych związanych z pourazowymi dysfunkcjami narządu ruchu, takimi jak: uszkodzenie aparatu więzadłowego, zerwanie ścięgien czy uszkodzenie łąkotek. (PYSZAWA, KUJAWA, 2003; MERCOLA, KIRSCH, 1995; VAN PAPENDORF, 2000) Wysoką skuteczność analgetyczną potwierdzono również w leczeniu bólów odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, związanych ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgów, degeneracją krążków międzykręgowych, z zapaleniem kostnostawowym oraz ischialgią. (MERCOLA, KIRSCH, 1995; VAN PAPENDORF, 2000)

W celu wzmocnienia siły mięśniowej u osób z hipermobilnością istnieje możliwość zastosowania elektrostymulacji. Elektrostymulacja to zabieg, którego celem jest wywołanie skurczu mięśnia za pomocą  prądu  impulsowego. Do stymulacji mięśni zdrowych oraz mięśni w zaniku prostym, by zwiększyć ich siłę i masę bez przeciążania stawów, służą impulsy  prostokątne (prąd impulsowy małej częstotliwości) oraz prądy Kotza (tzw. ‘rosyjska stymulacja’ – prądy  średniej częstotliwości, modulowane w małą  częstotliwość). (BAUER, WIECHEĆ, 2012; JAGUCKA – METEL I WSPÓŁAUT., 2013)

Laser, czyli wzmocnienie światła poprzez wymuszoną emisję promieniowania, to kolejna forma fizykoterapii, możliwa do zastosowanie w kompleksowej terapii pacjentów z hipermobilnością. Laseroterapia znajduje zastosowanie w leczeniu konsekwencji nadmiernej ruchomości stawów, czyli stanów po urazach narządu ruchu (zwichnięcia, skręcenia, krwiaki, złamania), przewlekłych i podostrych stanów zapalnych tkanek miękkich, stawów i tkanek okołostawowych, a także zmian zwyrodnieniowych stawów kończyn i kręgosłupa. (BAUER, WIECHEĆ, 2012; MIKA, 2001)

Termoterapia polega na wykorzystaniu w fizjoterapii wysokich i niskich temperatur. Leczenie ciepłem, czyli ciepłolecznictwo, wiąże się z dostarczeniem do ustroju energii cieplnej, głównie drogą przewodzenia i przenoszenia. W miejscu zastosowania tego czynnika fizykalnego dochodzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych i limfatycznych. Powstający w wyniku podwyższenia temperatury tkanek odczyn miejscowy przyczynia się do zwiększenia przepływu krwi, co przyspiesza leczenie stanów zapalnych. Ciepło działa również uśmierzająco na ból. Z tego powodu może być stosowane w leczeniu  pacjentów z hipermobilnością, podobnie jak niskie temperatury. Leczenie zimnem, czyli krioterapia, polega na obniżaniu temperatury tkanek. W wyniku szeregu zmian, do których pod wpływem zastosowania zimna dochodzi w obrębie układu krążenia, układu nerwowego i limfatycznego, a także w układzie ruchu, krioterapia znajduje zastosowanie jako środek przeciwbólowy, przeciwzapalny i przeciwobrzękowy, przydatny w łagodzeniu objawów i skutków zwiększonej ruchomości stawów. (BAUER, WIECHEĆ, 2012; MIKA, 2001; ŁAZOWSKI, 2000)