Białko cystatyny C jako marker filtracji kłębuszkowej

W technice PENIA wykorzystuje się zjawisko rozproszenia światła przez cząstki roztworów koloidalnych. Analiza polega na pomiarze natężenia światła rozproszonego pod pewnym kątem, (najczęściej 45 lub 90°), w stosunku do kierunku padającego światła. Pomiar nefelometryczny wymaga użycia fali z zakresu podczerwieni i możliwy jest do przeprowadzenia w specjalnych analizatorach. Jako kalibrator wykorzystywana jest wyizolowana z moczu i oczyszczona cystatyna C.

W metodzie PENIA stosuje się królicze przeciwciała skierowane przeciwko ludzkiej cystatynie C. PENIA uznawana jest za metodę referencyjną, stosowaną do oznaczania cystatyny C zarówno w surowicy, jak i w moczu z limitem detekcji 0,15 mg/l. W przypadku wykonywania pomiarów w próbce surowicy konieczne jest jej rozcieńczenie przed badaniem.

Metoda PETIA opiera się na pomiarze relacji pomiędzy ilością światła emitowanego przez źródło, a ilością światła docierającego do detektora po przejściu przez badany ośrodek koloidalny. Do kalibracji podobnie jak w metodzie PENIA używana jest rekombinowana ludzka cystatyna C. Analiza PETIA może być przeprowadzona w uniwersalnych wielofunkcyjnych analizatorach biochemicznych, ze względu na fakt, że pomiar w tej metodzie dokonywany jest przy długości fali 340-650 nm.

Porównując obydwie metody należy zaznaczyć, że technika PETIA jest bardziej obarczona interferencjami niż PENIA, a wyniki uzyskane metodą turbidymetryczną są wyższe średnio o 20-30% niż metodą nefelometryczną. Niestety nie istniej wspólny standard cystatyny C dla metod dopuszczonych obecnie do badań diagnostycznych, co z kolei uniemożliwia porównywanie wyników uzyskanych przy użyciu różnych procedur. Wśród metod oznaczania cystatyny C wymienia się również wysokosprawną chromatografię cieczową (ang. HPLC - High Pressure Liquid Chromatography) [7].

Próbki do oznaczania cys-C

Do oznaczania stężenia cystatyny C można stosować próbki dowolnych płynów ustrojowych zawierających analizowane białko. Tak, więc do badań można wykorzystać próbki krwi, frakcje krwi jak surowica lub osocze bądź krew występującą w kompleksie z EDTA (krew pobrana na EDTA), osocze-EDTA (osocze pobrane na EDTA), krew-cytrynian (krew pobrana na cytrynian), osocze-heparyna (osocze pobrane na heparynę), bądź próbki moczu. Pobrane próbki lub ich frakcje mogą być dodatkowo modyfikowane np. frakcjonowane lub rozcieńczane. Frakcjonowanie ma na celu usunięcie z próbek składników, które mogą zakłócać pomiar, z kolei rozcieńczanie (przeprowadzane przez zmieszanie wyjściowej próbki lub jej frakcji z odpowiednim płynem np. buforem) ma na celu dostosowanie stężenia składników np. analitu [12].