Postać związków fosforu w wodach zależy od jej odczynu: pH<6 przeważają jony H2PO4−,  pH>7 HPO42−. Jony PO43 występują w małych ilościach jedynie w wodach zasadowych o pH>8,5, a kwas H3PO4 w wodach kwaśnych o pH<6. Zawartość fosforu w wodach gruntowych waha się w zależności od obszaru występowania- około  24,10 μg/l w strefie tropikalnej, a około 80,00 μg/l na obszarach górskich. W wodach podziemnych pochodzi głównie z wietrzenia apatytów i z zanieczyszczeń kopalnianych. W glebie fosfor występuje głównie w formie stałej. W środkowej Europie najbogatsze w fosfor są czarnoziemy, a najuboższe bielice i piaski. Fosfor w glebach silnie kwaśnych o pH<5,5 występuje głównie w postaci fosforanów żelaza, glinu i manganu, a w pozostałych – fosforanów wapnia i magnezu (hydroksyapatyt, fluoroapatyt). W zależności od liczby atomów w cząsteczce, fosforany mają różne właściwości i nazwy:

·Monofosforany- jeden atom w cząsteczce (ortofosforany)

·Wielofosforany- dwa atomy (pirofosforany) i trzy atomy (trifosforany)

·Polifosforany- 4 i więcej atomów fosforu w cząsteczce

Fosfor występuje w czterech odmianach alotropowych, jako fosfor biały, czerwony, fioletowy oraz czarny.

Fosfor biały jest prawie nierozpuszczalny w wodzie, a słabo rozpuszczalny się w etanolu i chloroformie. Dobrze rozpuszcza się w dwusiarczku węgla, a po odparowaniu z niego wydziela się w postaci kryształów układu regularnego o połysku diamentowym. Topi się w 44 °C, a wrze w 277 °C. Bardzo łatwo ulega samozapłonowi dlatego przechowuje się go zawsze pod wodą. Płonąc jest trudny do ugaszenia- w wysokich temperaturach reaguje z wodą, która go dodatkowo rozprasza. W temperaturze pokojowej ulega utlenieniu, to z kolei powoduje chemiluminescencję- emitowane światła (dzięki takim właściwościom był wykorzystywany w farbach, które pokrywały powierzchnie mające być widoczne w ciemności- np. wskazówki zegarków. Może przechodzić w inne, bardziej trwałe odmiany, jak fosfor czerwony. Ze względu na łatwopalność był stosowany w produkcji zapałek, były one jednak bardzo niebezpieczne- zapłon następował po potarciu o jakąkolwiek szorstką powierzchnię, a ponadto zawierały trujące związki ulatniające się z dymem. Obecnie do produkcji zapałek wykorzystuje się fosfor czerwony. Fosfor biały jest silnie trujący- dla człowieka o wadze 60 kg śmiertelna dawka wynosi 100 mg. Ze względu na toksyczność stosowany jest jako trutka na szczury.

Fosfor czerwony inaczej nazwany fosforem bezpostaciowym, otrzymuje się przez prażenie fosforu białego w atmosferze azotu i temperaturze 250 °C z użyciem jodu jako katalizatora. Występuje pod postacią ciemnoczerwonego proszku, nierozpuszczalnego w wodzie ani w żadnym rozpuszczalniku. Nie ma właściwości trujących, jest też mniej aktywny niż fosfor biały, nie utlenia się w normalnych warunkach. Ulega samozapłonowi po ogrzaniu do temperatury około 400 °C, a jego ugaszenie również jest bardzo trudne- pali się nawet przy ograniczonym dostępie tlenu. Jego gęstość to 2,34 g/cm³, w temperaturze 416 °C sublimuje (przechodzi w stan gazowy). Zmieszany z tłuczonym szkłem i dwutlenkiem manganu jest stosowany jako tzw. draska do zapałek. Wskutek pocierania zapałką o draskę wytwarza się ciepło, powoduje ono zapłon fosforu, a płomień przenosi się na główkę zapałki.